Czynnikiem zakaźnym w chorobach wenerycznych, czyli przenoszonych drogą płciową, są bakterie. Objawy tego rodzaju schorzeń są zależne od konkretnej jednostki chorobowej. Nieleczone mogą stać się przyczyną poważnych powikłań ze strony różnych narządów oraz niepłodności.
Jakie są przyczyny rzeżączki?
Rzeżączka jest jedną z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową. Za jej rozwój odpowiada bakteria – dwoinka rzeżączki. Najlepszymi warunkami dla życia tej bakterii jest wilgotne i ciepłe środowisko, z tego powodu bytuje ona w okolicach intymnych ciała (układ moczowo-płciowy), w odbytnicy lub jamie ustnej. Drogą zakażenia rzeżączką są kontakty płciowe – genitalne, analne i oralne – z osobami będącymi nosicielami choroby. Do zakażenia może dojść również w wyniku korzystania ze wspólnych przedmiotów z osobą chorą służących codziennej higienie (np. ręczniki, bielizna, pościel). Dwoinki rzeżączki mają zdolność przeżycia na powierzchniach nieorganicznych przez około 4 godziny, takich jak ręczniki czy deska klozetowa, dlatego w toaletach publicznych nie należy siadać bezpośrednio na desce klozetowej.
Objawy rzeżączki
W początkowym stadium objawy choroby są bardzo słabo wyrażone, przez co bywają lekceważone. U kobiet miejscem wniknięcia bakterii do organizmu jest szyjka macicy, u mężczyzn cewka moczowa. Najbardziej charakterystycznymi objawami rzeżączki jest ból i pieczenie w trakcie oddawania moczu. U kobiet pojawiają się upławy z pochwy o żółtawym zabarwieniu lub z domieszką krwi, infekcje i świąd w okolicach odbytu oraz bolesne stosunki płciowe. Ponadto u niektórych kobiet występują krwawienia międzymiesiączkowe, gorączka oraz wymioty. U mężczyzn stwierdza się ropną wydzielinę z cewki moczowej oraz stany zapalne układu moczowego. Objawy choroby pojawiają się szybciej u mężczyzn – po około 3-5 dniach od momentu zakażenia, dlatego można ją łatwiej zdiagnozować i rozpocząć odpowiednie leczenie zapobiegając powikłaniom. Symptomy u kobiet uwidaczniają się po 1-2 tygodniach.
Jak należy leczyć rzeżączkę?
Nieleczona rzeżączka może doprowadzić do powikłań, wśród których wyróżnia się przede wszystkim niepłodność. U kobiet rzeżączka może stać się przyczyną zapalenia jajników, natomiast u mężczyzn – zapalenia najądrzy, prostaty oraz zapalenia opon mózgowych. Leczenie choroby opiera się na antybiotykoterapii. Osobie chorej podawana jest penicylina, jednak niektóre szczepy bakterii wywołujących rzeżączkę uodporniły się na ten preparat i wówczas leczenie penicyliną nie jest skuteczne. W takich przypadkach chorzy przyjmują inne antybiotyki, np. doksycyklinę. W chorobach wenerycznych ważną rolę odgrywa profilaktyka. Zapobieganie rzeżączce polega głównie na unikaniu przygodnych kontaktów seksualnych oraz stosowaniu prezerwatyw, zwłaszcza przy współżyciu z osobą, niebędącą stałym partnerem. Zawsze należy korzystać z własnych przyborów toaletowych – nie można używać wspólnych ręczników, bielizny i strojów kąpielowych z innymi osobami.
Materiał partnera zewnętrznego
